Ha! 30 dni minęło i jestem :) Na początek chciałam Wam bardzo, bardzo gorąco podziękować za komentarze i wiadomości. Jestem naprawdę wzruszona entuzjazmem i pozytywną energią jaką mnie obdarowujecie. Dobrze znowu być z Wami :D
Trudno mi opisać ten miesiąc bo mam wrażenie jakbym wróciła z bardzo długiej podróży choć nigdzie nie wyjeżdżałam. Ale od początku…
Pierwszy tydzień był bardzo ciężki. Kiedy wyłączyłam komputer, włączyłam telewizor. Kiedy wyłączyłam telewizor, sięgnęłam po gazetę. Ciągle trawiło mnie uczucie, że świat zaczyna mnie wyprzedzać, a ja zostaję w tyle. Tyle ważnych informacji mi przepadało! Decydując się na to doświadczenie zdawałam sobie sprawę ze swojego uzależnienia od internetu, jednak te pierwsze dni pokazały mi, że nie do końca o internet tu chodzi. Hasło „żyjemy w dobie informacji” nabrało dla mnie nowego znaczenia. Dlaczego? Bo to od informacji jesteśmy uzależnieni, a nie od poszczególnych nośników takich jak telewizja czy internet. Nie próbuję powiedzieć, że dążenie do zdobywania wiedzy jest złe. Gdyby nie internet nie dowiedziałabym się o Raw food i pewnie bym nie wyzdrowiała. Nie poznałabym wielu inspirujących, wspaniałych ludzi. Jednak to ta dobra strona. Zła jest taka, że ten ciągły szum informacyjny oddala nas od samych siebie. Kiedy mamy problem odruchem staje się wpisywanie go w wyszukiwarkę. Jeśli sprawa dotyczy czysto technicznych lub naukowych zagadnień to pewnie tego nie unikniemy. Ale coraz więcej z nas szuka w internecie odpowiedzi na pytania których tylko my sami możemy sobie udzielić: jak się motywować? co zrobić by odzyskać entuzjazm? jak pozbyć się ciężaru przeszłości? jak wybaczyć? itd. Nie bez powodu różnego rodzaju strony, fora, blogi dotyczące NLP i innych tego typu technik cieszą się ogromną popularnością. I to też nie jest złe. Pułapka polega na tym, że porady lub przykład innych to „gotowce”, które mogą się nijak mieć do naszych osobistych potrzeb. Stosując je niejednokrotnie sami siebie skazujemy na porażkę – jak może rozwiązać nasz wewnętrzny problem odpowiedź, której udzielił ktoś inny? Często nie znając nas nawet? Stosujemy więc najróżniejsze metody, które nie przynoszą oczekiwanego efektu, jesteśmy zniechęceni, czujemy bezsilność, szukamy więc następnej techniki. Kolejna zawodzi, jesteśmy coraz bardziej zniechęceni i czujemy się jeszcze bardziej bezsilni, aż w końcu rezygnujemy uznając, że nie potrafimy lepiej żyć, być zdrowsi, bardziej radośni i (nad)zwyczajnie szczęśliwi. A tak naprawdę nie potrzebujemy internetu, telewizji czy prasy, aby znaleźć odpowiedzi na dręczące pytania – wszystkie są w nas.
Drugą kwestią jest życie „życiem innych”. Czytając artykuły, czy blogi osób które podziwiamy widzimy wycinek, w większości, tej ładniejszej części ich życia. Często nie uświadamiamy sobie, że danej osobie dojście do takiej kondycji ciała i ducha zajęło wiele lat. Teksty czy zdjęcia powstają szybko – nawet z dnia na dzień, ale doświadczenie jakie za tym stoi to niejednokrotnie kilkadziesiąt (kilkaset) dni mozolnej, żmudnej pracy. Kiedy chcemy powtórzyć sukces tej osoby oczekujemy zmian następujących równie szybko jak publikowanie postów na blogu. I przychodzi rozczarowanie… Co robimy? Znowu – zamiast w kierunku samych siebie („w porządku, mi to tyle zajmuje, ale i tak jest super”) zwracamy się do innych, bo sobie lepiej radzą, bo może są bardziej wytrwali itd. Nie są, po prostu widzimy ich w momencie w którym odnieśli już sukces. Za jakiś czas będziemy mogli powiedzieć to samo o sobie.
Trzecia rzecz to chaos jaki wprowadzają informacje i porady innych do naszego życia. Swego czasu bardzo lubiłam czytać miesięcznik psychologiczny „Charaktery”. Aż do czasu kiedy odkryłam, że z każdym numerem gazety uświadamiam sobie swój nowy problem. Napędzało to uczucie, że ciągle jest coś nie tak, tyle jeszcze muszę zmienić, nie zdążę się uporać z jedną sprawą już przychodzi następna (z kolejnym numerem gazety). Nie chcę tutaj pisać o działaniach marketingowych mających na celu wytworzenie sztucznych potrzeb (które można zaspokoić tylko danym produktem), bo to jest dość oczywiste. Natomiast wiele osób nie zdaje sobie sprawy z rozproszenia jakie wywołuje dzielenie się na forach i innych serwisach społecznościowych swoimi przemyśleniami kiedy jeszcze nie jesteśmy pewni ścieżki jaką chcemy podążać. Każdy ma intuicję co jest akurat dla nas najlepsze i bierze pełną odpowiedzialność za swoje decyzje. Słuchanie porad w sytuacji kiedy nie mamy ugruntowanej opinii jest słuchaniem czyjejś intuicji. Najczęściej ludzie którzy nam doradzają robią to z naprawdę najlepszymi intencjami, należy im się za to wdzięczność, ale nikt nie zna nas tak dobrze, jak my sami.
W świetnym artykule Joanny Nikodemskiej z miesięcznika Focus czytamy: „Z badań wynika, że mózg obcujący niemal stale z internetem zaczyna pracować na innych obrotach. Przede wszystkim nie nadąża z przetwarzaniem informacji (dziennie wchłaniamy ich nawet 34 gigabajty, co odpowiada 100 tys. słów) i przechodzi w tryb awaryjny. Odłącza korę przedczołową, część odpowiedzialną za empatię, altruizm, tolerancję. W efekcie człowiek obojętnieje na to, co nie dotyczy go osobiście. Aby zareagować na widok potrzebującego, potrzebuje już nie dwóch, ale aż ośmiu sekund – wykazali naukowcy z University of Southern California. Tyle czasu zajmuje przetworzenie tego, co widzimy, na to, co czujemy. Ci, którym internet towarzyszy stale od dzieciństwa, coraz bardziej przypominają ludzi chorych na autyzm. Mają problemy z komunikowaniem uczuć, rozumieniem cudzego punktu widzenia i utrzymywaniem relacji społecznych: unikają kontaktu wzrokowego, słabo radzą sobie z odczytywaniem mowy ciała – uważa prof. Gary Small, psychiatra z University of California w Los Angeles, nazywający to młode pokolenie Cyfrowymi Tubylcami. Zapamiętują oni mnóstwo informacji, ale nie potrafią ich interpretować ani zrobić z nich użytku – kreatywność bardzo się dziś ceni, ale coraz mniej ludzi jest do niej zdolnych.”
Kiedy po ok tygodniu udało mi się uspokoić umysł, odkryłam, że ostatnio przez ten szum informacyjny miałam naprawdę kiepski kontakt sama ze sobą. Umknęło mi kilka marzeń, ciągle sama sobie podcinałam skrzydła. Niemal nie odstępował mnie trudny do zlokalizowania niepokój, jakaś presja. Traciłam czas i energię na siedzenie przed komputerem zamiast ulepszać własną rzeczywistość, wcielać w życie marzenia czy zwyczajnie posiedzieć z drugim człowiekiem.
(Polecam oglądać od 00:35 ponieważ wcześniej są reklamy :p)
(Nie, nie zaczęłam słuchać hip hopu :p)
Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się na ten miesiąc bez komputera. Z oczyszczonym umysłem i bliżej siebie tegoroczne porządki wiosenne będą wyjątkowo gruntowne. Jedną z ważnych decyzji jakie już podjęłam jest zorganizowanie spotkania na temat Raw food. Uhm, czuję się jak przed pierwszą randką, drżenie rąk, miękkie kolana ;)
Niniejszym zapraszam 14 maja (sobota) do Warszawy na bezpłatne spotkanie – w roli głównej zobaczymy Raw food, z delikatnym tłem mojej osobistej historii powrotu do zdrowia. Więcej szczegółów wkrótce, ale już dzisiaj zarezerwujcie sobie czas ;)
Na dniach rusza też Newsletter, w którym znajdziecie moje filmiki, pomysły na wiosenne porządkowanie umysłu, duszy i ciała oraz najnowsze przepisy.
Jak już być może zauważyliście RAWolucja jest od dzisiaj dostępna na Facebooku. Zapraszam do dołączenia. (Box po prawej stronie bloga, pod opisem)
A teraz przyznajcie się ile pączków już dzisiaj zjedliście? ;)
20 Responses to Zakochaj się w rzeczywistości – podsumowanie mojego miesiąca bez komputera
Kochana, cudownie, az sie wruszylam, bo 6 maja wracam do Polski i bede mogla uczestniczyc w twoim spotkaniu!
Dobrze na Ciebie podzialal ten miesiac!:)
Chociaż to nie jest moja pora przebywania z komputerem, pragnę Ci powiedzieć
Witaj Moniczko, bardzo się cieszę z Twojego powrotu i planów, które powzięłas.
Wrócę jeszcze tutaj później…
hej, fajnie, ze juz jestes :)
zaluje bardzo, ze nie bede mogla pojawic sie na spotkaniu, chetnie posluchalabym Cie na zywo ;)
Gosia ale suuuuper :D Kurcze, ale trafiłam :)
Krysia dziękuję bardzo :) Dzisiaj ja Ci przesyłam promienie słońca, bo u mnie piękna, słoneczna pogoda. Wreszcie!
Julita nooo nie, to karygodne! Specjalnie wynajęłam salę gdzie będziemy siedzieć na matach – tak profilaktycznie, żeby nikt nie spadł z krzesła ;))) A Ciebie nie będzie… Okropne! Pozdrawiam :)
no, wyobraz sobie… ale pol swiata to dla mnie za daleko ;)
No wiem, wiem… Ale wiesz, dla mnie nie. Może przyjechać do Ciebie? Ehehe ;))) A tak poważnie jak wygląda sytuacja rolnictwa ekologicznego tam gdzie mieszkasz? Tajwan można kojarzyć bardziej właśnie z tradycyjną uprawą czy raczej z niepokojącymi doniesieniami, że Chiny w tej chwili importują najbardziej radioaktywne odpady? Ostatnio w jednym ze sklepów ekologicznych widziałam osobliwy obrazek: stały dwa kilogramowe opakowania ekologicznego słonecznika, jedno było za 15 zł, drugie za 24. Na tym droższym był wielki napis: „Słonecznik europejski”, a na tym tańszym kraj pochodzenia: Chiny. Nie ma to jak fair trade nawet w tzw. ekologii…
Z wykladami o „raw food”? Czemu nie :) tylko sie pospiesz, bo ja niedlugo wyjazdzam! Co do Twojego pytania… obawialam sie tego ;) Ja jestem kompletna ignorantka, dopiero zaczynam swoja przygode, a bariera jezykowa nie pozwala mi sie zaglebiac w takie kwestie.
A tam ignorantką, po prostu dopiero zaczynasz :) Przepraszam za dopytywanie się, ale nie mam zbyt wielu okazji porozmawiać w ojczystym języku z osobą mieszkającą w tamtym obszarze świata :) A jednak sporo produktów stamtąd pochodzi.
Miłego dnia :)
Monika, alez nie przepraszaj :) Jesli bede potrafila, chetnie odpowiem ;)
Monika, masz prywatne konto na FB? E-mail? Czy mam pisac na Lipcowa Lilie? ;)
O dobrze, że mi przypomniałaś, żeby w końcu założyć kontakt na RAWolucji :) Mój mail to monika.trawinska [tu wiesz co ;)] gmail.com ;)
Bardzo fajny blog Moniko!! Staję się powoli wierną czytelniczką :)
O Karolina, jak mi miło :)) Witaj na RAWolucji! :D
Promyczki Twojego słoneczka dotarły, dzisiaj jest jeszcze cieplej, ptaszki spiewają i już na swierkach widzę pączki. Zaraz idę po vit. D.
Ja też żałuję, że nie pojadę tzn. nie polęcę, trochę za daleko … będę odbierać telepatycznie.
Życzę Ci Moniczko owocnych przedsięwzięć i wierzę, że tak będzie.
Zapomniałam dodać, że z Facebooka już z 2 lata temu wypisałam się. Nie polubiłam go, a przede wszystkim wszyskiego nie można chcieć, bo tak jak piszesz zbyt dużo przebywać z komp. to strata czasu i energii, i zdrowia.
Staram się ograniczać kontakt z komputerem (???staram się naprawdę,chociaż nie zawsze mi się to udaje)
do minimum.
Krysia trzymam za słowo jeśli chodzi o duchowe wsparcie w czasie szkolenia :) Zobaczymy jak wyjdzie, (jeśli dobrze) na pewno będzie dostępne w necie. Dziękuję, za życzenia. Sporo nowych przedsięwzięć przede mną :)
A co do Facebooka to zgadzam się z Tobą, że to jeden z największych „zabieraczy” czasu. Ale ma jedną pozytywną stronę, często ludzie których cenię (i od których się uczę) piszą na Facebooku miniblogi, dzieląc się informacjami które często nie są dostępne na ich oficjalnych stronach. Jednak tak jak piszesz, trzeba z tym uważać, wybierać najbardziej wartościowe rzeczy. Bo jak wpadnie się w np wir ploteczek i uzna się, że po prostu trzeba wiedzieć co się dzieje u gwiazdki x lub gwiazdki y, to wpada się jak śliwka w kompot.
Cieszę się, że starasz się ograniczać komputer. Ja bardzo wyraźnie zobaczyłam w czasie tego miesiąca, że jedna, mogłoby się wydawać zwykła, jakoś szczególnie nie wnosząca wiele rozmowa z drugim człowiekiem jest 100 razy bardziej owocna niż wtłoczenie do umysłu kolejnych ton informacji.
Miłego weekendu :)
Rany, jak fajnie!
i szykuję się na 14.maja :))
Agnei super! Do zobaczenia w Warszawie ;))
Podziwiam Cię Moniko za wytrwałość. Ja np. zrezygnowałam całkowicie z oglądania TV ponad rok temu i świetnie mi z tym:)
A od komputera i internetu też by mi się przydało odpocząć, bo dużo ostatnio siedzę, wpadłam w sidła jak to się mówi, od niedawna(około 6 m-cy już w sumie) jestem entuzjastką raw food i najwięcej szukam informacji dotyczących własnie tego, czytam e-booki itd. i wydaje mi się, że słusznie poświęcam temu czas… ale to jest takie chyba samooszukiwanie, bo jest jeszcze prawdziwe życie, a tu tak mnie temat wciągnął, że od jakiegoś miesiąca już czuję, że przesadzam z tym…
Pozdrawiam
Dzięki Zuza :)
Ja w pewnym momencie też złapałam się na tym, że ślęczę przed komputerem i teoretycznie robię bardzo pożyteczne rzeczy. Praktycznie jednak mój czas wolny sprowadził się do komputera. Tak jak piszesz, szukasz informacji na temat Raw food i na początku pewnie nie da się uniknąć poświęcenia temu sporej ilości czasu. Tyle, że z czasem (jak w moim przypadku) staje się to nawykiem. I chociaż masz już wystarczającą ilość informacji, szukasz dalej. Ja nawet odróżniam u siebie „stan” czy też „samopoczucie”, nie wiem jak to dokładnie określić, kiedy już mój organizm buntuje się przed dalszym siedzeniem. Na poziomie fizycznym mam uczucie jakbym połknęła watę, której nie mogę strawić, a na poziomie psychicznym od razu łapię doła połączonego z mega rozdrażnieniem. U każdego pewnie to inaczej wygląda. W każdym razie gorąco polecam taki urlop od komputera, a jeżeli nie jest to możliwe to przynajmniej od internetu. Nie jest to na początku proste, ale naprawdę daje świetne efekty. Prawdę mówiąc sama nie spodziewałam się, że aż tak duże.
Miłego dnia :)